Danas se navršava 18 godina otkako nas je napustio Zoran Bečić, doajen bosanskohercegovačkog glumišta. Mnogi ga pamte po ulozi Oskara Prohaske u seriji “Viza za budućnost”, no bitno je naglasiti da je on bio mnogo više od toga.
Rođenje 1939. u Čačku. Studirao je glumu na Beogradskoj akademiji u klasi čuvenog Mate Miloševića i diplomirao 1966. Odlazi u Dubrovnik, gdje je radio dvije godine. Nakon toga se seli u Sarajevo i postaje dio ansambla Malog pozorišta, današnjeg Kamernog teatra 55.
Glumio je u predstavi “Noć ubica” Radoslava Dorića, a zatim je u tri sezone odigrao čitav niz zapaženih uloga, počevši od glavnih u “Pljački” i “Mračnoj komediji” pa i sporednih u “Usamljenoj gomili” i “Veleizdajničkom procesu”, sve do naslovnih u “Viktoru ili djeci na vlasti” i “Idiotu”.
Kratko je radio u Beogradu, a onda se vraća u Sarajevo. Zapošljava se u Narodno pozorište. Samo neke od predstava u kojima je glumio su: “Priče iz Bečke šume”, “Bašeskija”, “Čežnja pod brestovima”, “Nora”, “Hrvatski Faust”, “Na Božijem putu”, “Omer-paša Latas” i “Romanu o Londonu”.
Ostao je vezan i za Kamerni teatar 55 – istakao se u predstavama “Smrt trgovačkog putnika”, “Rucante”, “Sporting life”, “Lijepa Vida”, “Divlje meso”, “Karamazovi”, “Makedonsko slanje”, “Nije čovjek ko ne umre” i “Vjenčanje Gombroviča”. Za ostvarenja u “Noći ubica” dobio je Zlatni lovor vijenac Internacionalnog teatarskog festivala MESS.
Jedan je od utemeljitelja Sarajevskog ratnog teatra (SARTR). Glumio je u prvoj SARTR-ovoj predstavi “Sklonište”. Režirao je predstave “Nije čovjek ko ne umre” i “Memoare Mine Hauzen” te dvije predstave u Kamernom teatru – “Suton” i “Smrt i djevojka”. često je gostovao u Tuzli (s predstavom “Hamdibeg”) i Mostaru (s predstavom “Ruho”).
Među serijama i filmovima u kojima je glumio su: “Viza za budućnost”, “Zamka za ptice”, “Aleksa Šantić”, “Moj brat Aleksa”, “Bure baruta”, “Priče iz fabrike”, “Valter brani Sarajevo”…
U Narodnom pozorištu u Sarajevu obavljao je i funkciju direktora drame. Bečić je do kraja života igrao svoju posljednju ulogu dobivši svoj posljednji aplauz na otvorenoj sceni tumačeći lik Alihodže u predstavi “Legenda o Ali-paši”.
Gradimir Gojer, tadašnji direktor Narodnog pozorišta, izjavio je tada:
“Mislim da je danas na groblje “Lav” došao svako onaj ko je, osim glumačke, poštovao i građansku uspravnost Zorana Bečića. Ta ga je uspravnost krasila kao građanina Sarajeva, jednog od rijetkih koji je osjećao grad svim svojim bićem i koji mu je ostao vjeran do zadnjeg trenutka života.”
